Vrolijke, vrolijke vriehienden

Enkele dagen terug wandelde ik door het bos en op de heide, de Teut in Zonhoven om precies te zijn.

De zon scheen, zo een late warme herfstdag. Een perfect moment om de mouwen op te stropen en de zonnecellen uit te klappen.

Terwijl ik zat te zonnebaden keek ik naar de 'arme' zandgrond rondom me. Zo een heideveld lijkt net een grote zandbak. Alle beplanting groeit net iets knoestiger, iets gedrongener. Als landschapsarchitect heb ik daar nogal snel mijn mening over klaar. In onze opleiding werd zelfs afgeraden om coniferen te gebruiken. (dat was toen, in de tijd dat de tuinen van Wirtz een hype waren) In de loop van de jaren heb ik Grove den wel weten te waarderen, een boom die weet te overleven in barre omstandigheden.

Dus daar begon ik over te mijmeren. De zandgrond, mijn opleiding, mijn snelle oordeel en uiteindelijk de kracht van de groei en de natuur. Hierdoor kreeg ik meer sympathie voor de omgeving. En als je me nu al een klein beetje kent... van zulke mijmeringen is het maar een klein sprongetje naar in-voelen op de plek. 

De waarde van een landschap of van een tuin heeft niets te maken met de bodemgesteldheid, de mooie begroeiing, de vegetatie. Het gaat erom welk wezen dat het is. Wat zit er onder datgene wat wij kunnen zien. Wat zit er onder die eerste indruk, dat eerste oordeel. Het wezen, de kern, van dat landschap heeft aandacht nodig. De erkenning, de appreciatie van wie-wat het is. Wat het hier komt doen, wat is haar/het/zijn taak. Ongeacht of het arme zandgrond is, ongeacht of er wel of geen opbrengst mogelijk is.

Wat is er nu nodig en wat is er nu mogelijk?

Ik kreeg het gevoel en beeld van zeer lang geleden, jagers en verzamelaars. Men had inzicht in het land, de grond waarop men liep en sliep. Aandacht en appreciatie voor het land, voor dat wezen en bewustzijn. Dat zijn we nu al héél lang vergeten. Dus ik zat daar en creëerde ruimte voor het verhaal, ruimte voor de kern en voor dat wat op dat moment nodig was. Koestering, waardering en rusten en dat liet ik gebeuren. Oh ja, en liefde laten stromen, die universele hartsliefde. En dat voelde als helen.

Hoewel ik niet de Steward ben van dat gebied, noch de eigenaar of beheerder ervan nam ik toch de vrijheid voor die heling. Het is zelfs zo dat ik een 'Licence to Heal' heb. Dat klinkt erg stoer, niet? 😉

Dus, als je nu eens denkt aan je eigen tuin, je eigen grond waarvan je eigenaar, huurder of steward bent. En je maakt die connectie met het bewustzijn ervan en je erkent, herkent en waardeert het, dan kun je samenwerken. Wat heb jij nodig, wat heeft hij/zij nodig.

En net als bij mensen is het wel zo fijn om er een mooi jasje omheen te trekken, misschien nog een sjaaltje om het af te maken. De bloemen, de planten, de bomen, de kleuren - dat wat past bij jou en jullie met oog voor biodiversiteit. Zo wordt die prachtige herfstdag in jou tuin misschien wel jouw batterij-laad-stationneke.