Verwacht het onverwachtte

Ik verwachtte niet het onverwachtte. 

We liepen de heuvel van de Tor af, we zijn op verlof in Glastonbury, en ergens was ik teleurgesteld.

Wat ik verwachtte te ervaren, een zindering, een epifanie, kwam niet echt. Achteraf was het natuurlijk grappig. Wat had ik nu eigenlijk verwacht? De onzichtbare lagen zijn nu eenmaal onzichtbaar voor mijn oog. Ik moest me dus instellen op die andere frequentie, de gevoelige laag, the unseen realms. 

Bij het afdalen kruis ik een man met een wichelroede in zijn hand. Na een paar stappen draai ik me om en vraag of hij wat detecteert. Hij legt uit dat de heuvel verschillende chakra's heeft, verschillende harten zelfs. De stenen die we net gepasseerd waren was de zonnevlecht. Ik voelde niet speciaal iets op de Tor zelf, vertel ik hem. Dat is logisch zegt hij, in het verleden werden hier mensen opgehangen. De energie heeft zich wat verlegd. Een goeie manier om hier mee om te gaan is te vragen aan het land, wat kan ik voor jou doen? The elementals and Spirits will be delighted!

Natuurlijk! Deze ontmoeting was een mooie herinnering aan de evidentie, maar toch vergeten in mijn vooronderstellingen.

Een aangename babbel later voel ik mijn benen beginnen trillen, niet van vermoeidheid, maar van een energielijn. 

Ok!

De volgende dag gingen we heel vroeg op pad, opnieuw de heuvel Tor op. Ja, ik voelde de trilling en ik genoot van de stilte (en het gezang van een groepje Mexicaanse dames) en ging luisteren naar mijn hart. Ik breidde mijn bewustzijn uit naar de omgeving en vroeg aan het land.

🍀 Wat kan ik voor jou doen?

🍀 Wat is hier nodig?

🍀 Wat moet ik nu weten, zoals Mary E. McNerney zegt.

Loslaten van verwachtingen, ervaren wat nu is, mezelf au sérieux nemen en ten dienste staan van het land. Ik ervaar een drakenvorm in de heuvels rondom me. Breng het licht omhoog, zet de heuvel terug in zijn licht... en dat deed ik. Een bijzondere ervaring.

Op de terugweg naar beneden kwamen we een man van 92jaar tegen die zijn 210de klim deed. Zijn doel was 300 beklimmingen te halen tegen zijn 93ste jaar. Hij zei ons gedag in het Nederlands: 'Guttendag' Dat is Duits zeg ik, 'I know, but is is the closest I can get.' Luckily I speak Englisch, reply ik. 'Fortunately I do too, zegt hij'. 😄 Ik hou van Engelse humor.

Glastonbury, ik kom zeker nog eens langs, benieuwd wat je me dan laat herinneren.